M. Πετυχάκης: Από τα ανθρωποειδή στην έρημο, στην όαση της μουσικής βιομηχανίας

«Γενικά προσπαθούμε, αυτό που μου αρέσει να λέω, είναι να είμαστε μια βαρετή εταιρεία. Δηλαδή να κάνουμε το βαρετό κομμάτι, ώστε οι δισκογραφικές να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Να βρίσκουν τον καλλιτέχνη, να παράγουν τη μουσική και να την απολαμβάνουν όλοι οι υπόλοιποι».

Καλώς ήρθατε στο Outliers από την Endeavor Greece. Το podcast αφιερωμένο στους επιχειρηματίες που μετασχηματίζουν ολόκληρες αγορές και αλλάζουν το αφήγημα της επιχειρηματικότητας. Κάθε εβδομάδα μιλάμε με τους ανθρώπους πίσω από τις πιο επιτυχημένες startup σε Ελλάδα κι εξωτερικό και μαθαίνουμε πώς σκέφτονται και πώς αξιολογούν ρίσκα και αποφάσεις. Μέσα από το δικό τους ταξίδι και τις ευκαιρίες που βλέπουν στον κλάδο τους ανακαλύπτουμε τι κάνει έναν επιχειρηματία Outlier. Είμαι ο Παναγιώτης Καραμπίνης, διευθύνων σύμβουλος της Endeavor Greece. Στο σημερινό επεισόδιο καλεσμένος είναι ο Μιχάλης Πετυχάκης, συνιδρυτής και CΤO της Orfium. H Orfium δίνει τεχνολογικές λύσεις σε δισκογραφικές εταιρείες για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών και την ψηφιοποίηση των μουσικών καταλόγων τους. Ο Μιχάλης ξεκίνησε την Orfium το 2015 στο Λος Άντζελες μαζί με τους Κρις Μαχόνεϊ και Ντρου Ντέλις. Σήμερα, με CEO τον Ρομπ Γουέλς, η Orfium έχει καταφέρει πολύ γρήγορα να φτάσει σε κέρδη ύψους 10.000.000 ευρώ και να υπογράψει συμβόλαια με τεράστιες δισκογραφικές εταιρείες, όπως η SONY, η Universal και η Kobalt. Η εταιρεία διαθέτει γραφεία στο Μαλιμπού, το Λονδίνο, το Βερολίνο, το Βιετνάμ και την Αθήνα. Εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού της εταιρείας, το οποίο επικεντρώνεται στην έρευνα και ανάπτυξη. Ο Μιχάλης αφηγείται πώς μια ριζική στροφή στο μοντέλο της εταιρείας τα πρώτα χρόνια, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της Orfium. Μιλάει επίσης για την εξέλιξη της μουσικής βιομηχανίας με τη χρήση νέων τεχνολογιών και αποκαλύπτει τα σχέδιά τους για επέκταση στον οπτικοακουστικό κλάδο, ακόμα και στην Κίνα.

Γεια σου, Μιχάλη.

Καλησπέρα Παναγιώτη. Τι κάνεις;

Μια χαρά. Ευχαριστούμε που είσαι μαζί μας.

Εγώ χαίρομαι.

Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο περισσότερο για εσένα; Πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες, πού σπούδασες;

Εννοείται, εννοείται. Εγώ είμαι γέννημα-θρέμμα Αθήνας. Βριλήσσια συγκεκριμένα, απλά για όσους με ξέρουν, είναι μέρος της προσωπικότητας. Εκεί πέρα σχολείο, μεγάλωσα κ.λπ. Μετά πήγα στο Πολυτεχνείο (ηλεκτρολόγος-μηχανικός) ξεκίνησα αλλά και τελείωσα eventually, αλλά άργησα πάρα πολύ. Στα δύο-τρία χρόνια βαρέθηκα πάρα πολύ τη σχολή, μα πάρα πολύ, οπότε εκεί πέρα αποφασίζω και φεύγω από την Ελλάδα. Πήρα μια υποτροφία και πήγα Ντουμπάι. Έμεινα εκεί πέρα δυο χρόνια. Δούλευα σε ένα εργαστήριο humanoids. Φτιάχναμε humanoids, ήταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία, robotics κ.λπ. Ό,τι έχεις δει για τον “Terminator”, αντίστοιχα πράγματα φτιάχναμε αλλά, τέλος πάντων, αποφάσισα ότι από τα robotics με ενδιέφερε μόνο το ΑΙ και γύρισα πίσω στην Ελλάδα να πάρω το πτυχίο μου. Ιδρύουμε την πρώτη startup με τους partners που είχα τότε. Ψιλοκαλά πήγαινε αλλά ήμασταν πολύ νέοι για να μπορέσουμε να το διαχειριστούμε και το οικοσύστημα δεν ήταν πολύ ώριμο ακόμα, πριν 12 χρόνια.

Τι έκανε η startup;

Μπορούσες να κάνεις share το πώς αισθάνεσαι, μια φωτογραφία κι ένα emoticon μόνο. Αργότερα, μετά το Facebook έβαλε τα πρώτα emoticons, το instagram τότε είχε αρχίσει να βγαίνει. Δηλαδή ήταν κάτι πρωτοπόρο, πήγαινε καλά, είχε traction, είχε activity, αλλά… στην Ελλάδα social networks δεν μπορούσες να πουλήσεις στα funds. Τέλος πάντων, ενδιαφέρουσα ιστορία, από εκεί εγώ νιώθω ότι έμαθα πάρα πολλά, το πώς τρέχεις μια ομάδα, technology κ.λπ.

Ασχολήθηκες full time δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά.

Περίπου ναι, αλλά μετά κατάλαβα ότι το πάθος μου εμένα είναι το ΑΙ, οπότε ξεκινάω διδακτορικό πάνω σε ΑΙ και web technologies κ.λπ. Έμεινα και μερικά χρόνια στο academia, αλλά πάλι βαρέθηκα το πολύ ακαδημαϊκό περιβάλλον. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ είναι τα ταξίδια, να γνωρίσω κόσμο, να πάρω ιδέες κ.λπ. Όλο αυτό θεωρώ πως με βοήθησε πάρα πάρα πολύ και παράλληλα έκανα διάφορα consulting, δούλευα σε εταιρείες κι αυτά με το διδακτορικό μου.

Εκεί προκύπτει η ιδέα για την Orfium, ή…

Όχι, την ιδέα για την Orfium την είχε ο Κρις και ο Ντριου. Ο Ντριου είναι δικηγόρος, ο Κρις είναι λογιστής και τα παιδιά είναι Αμερικάνοι, δεν έχουμε καμία επαφή και μέσω ενός πολύ καλού μου φίλου που έτυχε να τον πετύχουμε σε ένα πάρτι στο Λος Άντζελες, τους λέει «Παιδιά αν θέλετε να κάνετε μια ιδέα, μιλήστε με τον Μιχάλη που, εντάξει, είναι expert στην τεχνολογία». Με παίρνουν τηλέφωνο, κάνουμε την πρώτη συνάντηση, δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα τότε. Η ιδέα της Orfium ήταν μια πλατφόρμα ανταγωνιστική στο soundcloud. Εντάξει, υπήρχε το soundcloud, το spotify τότε ήταν ο απόλυτος νικητής, δηλαδή δεν υπήρχε κάτι να συζητήσουμε. Μου άρεσε βέβαια η ιδέα να συνεργάζομαι με μια αμερικάνικη εταιρεία, δεν είχα ξανασυνεργαστεί, και βασικά τότε ήταν το 2015 – δημοψήφισμα, πολύ δύσκολα τα πράγματα στην Ελλάδα. Ήταν η φάση που θα βγαίναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα το θυμάσαι πολύ καλά. Οπότε λέω κι εγώ «ΟΚ, δεν ξέρω αν η Ελλάδα θα είναι Ευρωπαϊκή Ένωση αύριο οπότε εγώ να έχω μια πόρτα για Αμερική». Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε με τον συνεργάτη μου και partner, τον Δημήτρη τον Παπασπύρο, να συνεργαζόμαστε με τον Κρις και τον Ντριου. Ξεκινήσαμε αυτά τα δύο χρόνια πολύ ήρεμα. Η ομάδα μεγάλωνε πάρα πολύ αργά, ήμασταν σύνολο τέσσερα άτομα από Ελλάδα, πέντε γίναμε κάποια στιγμή κι αυτό ήταν τα πρώτα δύο χρόνια. Η Orfium όμως ήταν μια ιστορία αποτυχίας. Δηλαδή ένα κακό business model σε εισαγωγικά που πήγε να ανταγωνιστεί κολοσσούς. Ουσιαστικά στοχεύαμε σε γιγαντιαία funds που να μας δώσουν ένα marketing boost για να πάμε να ανταγωνιστούμε το spotify, να ανταγωνιστούμε το soundcloud. Ένα πολύ συγκεκριμένο, κλασικό πλάνο, το οποίο, ΟΚ, δεν είναι success story, προφανώς. Κάπως μέσα σε αυτό συναντάμε τον Ρομπ, ο οποίος Ρομπ ήταν πρώην executive στην Universal Music Group. Ήταν President to Digital. Έτσι για την ιστορία, ο Ρομπ έχει πάρα πολύ ωραίες ιστορίες να πει για πολύ διάσημους καλλιτέχνες. Από τη Yoko Ono που έχει συναντήσει, μας έλεγε για το Νotorious που εμένα μ’ αρέσει… Τους έχει δει, τους έχει ζήσει, κι ο Ρομπ (όταν μετά μπήκε στο κομμάτι του digital) έχει κάνει πολύ ωραία deals με Apple Music. O Ρομπ βοήθησε τη spotify να γίνει αυτό που ξέρουμε σήμερα. Η spotify ήταν ένα μικρό startup στη Σουηδία, nobody cared, και ξαφνικά λέει «παιδιά, αυτό έχει κάτι ενδιαφέρον» και έκλεισε το Board της Universal να δώσει τη μουσική. Και ξαφνικά βρέθηκε ένα μικρό startupάκι να παίζει μουσική της Universal. Κι έγινε κολοσσός. Και τέλος πάντων, μας είδε, του αρέσαμε και λέει «Ωραία, παιδιά, έχετε χτίσει μια ωραία ομαδούλα. Από μουσική, βέβαια, δεν ξέρετε τίποτα». Οπότε έρχεται και λέει «ωραία, να το κάνουμε revisit το business model» κι από B to C μας κάνει B to B εταιρεία. Δώσαμε έναν χρόνο στον εαυτό μας, κοντά στο τρίμηνο να δούμε πώς θα πάει αυτό. Εκεί πέρα σταματάμε τις δουλειές, σταματάμε τα πάντα, λέμε «για τρεις μήνες θα τα δώσουμε όλα» και κλείνουμε το πρώτο μας συμβόλαιο. Κι από εκεί πέρα βασικά ξεκινάει η φάση δύο της Orfium.

Και γίνεστε μια εταιρεία B to B. Οι πελάτες σας ποιοι είναι;

Οι μεγάλες μουσικές εταιρείες: SONY, Warner και κάποιες πολύ μεγάλες εταιρείες που πολύς κόσμος δεν τις ξέρει – όπως είναι η Kobalt κ.λπ.

Θα ήθελες να μας μιλήσεις για την τεχνολογία και το value proposition; Έχετε φέρει πολύ σημαντικές εμπορικές επιτυχίες. Και πριν πάμε λίγο στο process και ποια είναι τα critical σημεία στα οποία πιστεύεις ότι έχετε καταφέρει να φέρετε όλους αυτούς τους μεγάλους πελάτες και τι έχει να μάθει ένας επιχειρηματίας που πουλάει ενδεχομένως σε πολύ μεγάλους πελάτες. Θα ήθελες να μας πεις, για να καταλάβουμε λιγάκι, ποιο είναι ακριβώς το value proposition;

Ναι, ναι. Ουσιαστικά εμείς ξεκινήσαμε με το promos offering: πάμε και τους λέμε ότι «έχουμε κάνει το estimation ότι έχετε πάρα πολλά διαφυγόντα κέρδη στο youtube». Λένε «δεν νομίζουμε, μας τα δίνει το youtube». Λέμε «ΟΚ, να κάνουμε ένα revenue share. Για ό,τι extra βρίσκουμε, ό,τι πληρώνει θα παίρνουμε ένα κομματάκι από αυτόν». Freemoney. «OK, λένε, whatever». Ξεκινάμε και αυτό ήταν τον πρώτο χρόνο το βασικό service που μας έφερε να μας ακούσει η μουσική βιομηχανία. Γιατί όντως άρχισε να δουλεύει.

Αυτά είναι τραγούδια που είναι σε random βιντεάκια στο youtube, τα οποία δεν κάνουν monetize οι δισκογραφικές;

Έχεις βάλει, ας πούμε, στο background μια Shakira να παίζει, είναι fully legal, απλά πρέπει να πληρώσουμε τους συνθέτες, πίσω. Οπότε, εμείς δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να πάμε να το δηλώσουμε. Μπορούμε άμα θέλουμε να το δηλώσουμε. Αλλά πρέπει, ουσιαστικά το youtube είναι πιο πολύ υποχρεωμένο να το δηλώσει και να το δει. Φυσικά το youtube σου λέει «ναι, εγώ δεν μπορώ να το βρω όλο», άρα εμείς ήρθαμε να καλύψουμε αυτό το κενό. Οπότε βοηθάμε στο καλύτερο retribution των πνευματικών δικαιωμάτων. Κάνοντας αυτή τη δουλειά και στο μέγεθος που την κάναμε, φαντάσου ότι έπρεπε να σκανάρουμε καθημερινά σχεδόν όλο το youtube. Μιλάμε για έναν τεράστιο ωκεανό από πληροφορία, καθημερινά, αρχίσαμε να βλέπουμε κι άλλα προβλήματα. Ακόμη πιο βαθιά. Δηλαδή ότι οι πελάτες μας δεν ήταν σίγουροι τι τους ανήκει. Γιατί υπάρχουν πολύ παλιά συμβόλαια. Ένα συμβόλαιο μπορεί να είναι ανάμεσα σε τέσσερις, σε πέντε, εταιρείες. Οπότε ξαφνικά όταν τα προσθέτεις όλα αυτά σου λένε ότι αυτό το κομμάτια ανήκει κατά 180% σε αυτές τις πέντε εταιρείες. Και λες ότι προφανώς αυτό δεν ισχύει, το κομμάτι πρέπει να είναι 100% οπότε σταματά να πληρώνει. Έπρεπε να λύσουμε τέτοια προβλήματα, τα οποία ήταν πιο πολύ διαχείριση. Οπότε και αναπτύξαμε τη δεύτερη σουίτα λύσεων και το τρίτο ήταν να δώσουμε μετά μια ολοκληρωμένη cloud λύση στους πελάτες μας ώστε globally να μπορούν να έχουν μια εικόνα του καταλόγου τους.

Το μοντέλο σας είναι revenue share;

Όταν βρίσκουμε δικαιώματα και διαφυγόντα κέρδη, εκεί πέρα για να έχουμε κι εμείς μεγαλύτερο incentive. ΟΚ, γιατί όταν παίρνεις απλά ένα flat fee σημαίνει ότι αυτό είναι όλα. Είναι included air. Αλλά όταν κάνεις revenue share προφανώς θες να κάνεις maximize κάθε μήνα το revenue που βρίσκεις γιατί βγάζεις ακόμα περισσότερα. Αλλά, κάποια offerings δεν μπορούν να πάνε με revenue share. Δηλαδή όταν μιλάμε ότι δίνουμε μια βάση δεδομένων να διαχειρίζονται, οι υπάλληλοι ξέρουν να δουλεύουν πάνω σε αυτό, αυτό είναι πλέον καθαρά ένα software με subscription μοντέλο κ.λπ.

Και μιλάτε κατευθείαν με τις δισκογραφικές ή είστε και με κάποιους providers τους, όπως publishers;

Εντάξει, επειδή το industry μας είναι τόσο specific, πολύ quick lesson, πέφτουνε εδώ λεζάντες, λοιπόν: Η ιστορία της μουσικής ξεκινάει όταν ένας συνθέτης κάθεται και είτε παίζει κάτι στο πιάνο, είτε γράφει στίχους σε ένα χαρτί, όπου τότε έχουμε μια σύνθεση. Ο συνθέτης πάει σε έναν publisher που τον εκπροσωπεί και είναι η αντίστοιχη δισκογραφική για συνθέτες. Οι publishers έχουν τη σύνθεση αλλά δεν έχουν μελωδία, δεν έχουν τραγούδι. Οπότε έρχονται τα labels και παίρνουν τη σύνθεση και κάνουν το τραγούδι. Κι εμείς μετά, όπως όλος ο κόσμος, μέσω των distributors, δηλαδή όπως είναι distributor το spotify, ακούμε τη μουσική. Εμείς, ως επί το πλείστον, κυρίως εκπροσωπούμε και δουλεύουμε με publishers γιατί κι εκεί πέρα υπάρχουν τα μεγαλύτερα διαφυγόντα κέρδη. Δηλαδή για τους συνθέτες. Δουλεύουμε και με labels αλλά εκεί πέρα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα – φυσικά κι εκεί προσθέτουμε πολύ μεγάλη αξία και τους βοηθάμε αλλά το μεγαλύτερο added value το παίρνουν αυτοί που ασχολούνται με τη σύνθεση, δηλαδή εκεί υπάρχει το μεγαλύτερο χάσμα. Και ο περισσότερος κόσμος φυσικά δεν γνωρίζει για αυτό. Γενικά προσπαθούμε, αυτό που μ’ αρέσει να λέω είναι να είμαστε μια βαρετή εταιρεία. Δηλαδή να κάνουμε το βαρετό κομμάτι, ώστε οι δισκογραφικές να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Να βρίσκουν τον καλλιτέχνη, να παράγουν τη μουσική και να την απολαμβάνουμε όλοι οι υπόλοιποι.

Η τεχνολογία αυτή που έχετε αναπτύξει εσείς έχει κάποια πρωτοτυπία, έχει κάποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα; Πού βρίσκεται σε σύγκριση με οτιδήποτε άλλο εκεί έξω έχει προσπαθήσει να λύσει αυτό το πρόβλημα; Γιατί απ’ ό,τι καταλαβαίνω είναι μεγάλο πρόβλημα σίγουρα και υποθέτω ότι έχουν προσπαθήσει κι άλλοι να το λύσουν φαντάζομαι όμως ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση.

Ναι, το secret sauce για εμάς είναι οι αλγόριθμοι. Δηλαδή έχουμε ένα μεγάλο department που ασχολούμαστε μόνο με την ανάπτυξη αλγορίθμων, μόνο με το ν’ αναπτύσσουμε νέους πρωτότυπους κώδικες και αλγορίθμους κ.λπ. που να αφορούν τη μουσική βιομηχανία. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, κάτι αντίστοιχο ήταν το Shazam που πουλήθηκε για ένα πολύ υψηλό νούμερο πριν κάποια χρόνια στην Apple. Αντίστοιχα πράγματα έχουμε preparatory εμείς εσωτερικά, τα οποία τα αναπτύσσουμε, τα βελτιώνουμε και λύνουμε προβλήματα που αφορούν συγκεκριμένα τους πελάτες και αυτά που τους αφορούν. Tο Shazam λύνει ένα τεράστιο πρόβλημα, το έλυσε υπέροχα, αλλά υπάρχουν και χίλια άλλα στην πορεία να λυθούν.

Ο δικός σου ρόλος ποιος είναι ακριβώς;

Officially είμαι ο CTO της εταιρείας. Στην Ελλάδα είμαι ο general manager. Τώρα το τι κάνω από day to day: από HR μέχρι οτιδήποτε.

Ασχολείσαι καθόλου με την τεχνολογία; Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας;

Ναι, ναι. Αυτό για μένα παραμένει ένα πάθος και χόμπι, οπότε και με την ομάδα προσπαθώ να μελετάω κ.λπ. Φυσικά, δεν είμαι όσο ήμουν involved στο coding αλλά το αγαπώ. Η ομάδα πραγματικά επειδή έχουμε πάρα πολύ καλά άτομα και το βλέπω (μπαίνω στα trainings που κάνουμε εσωτερικά και τα παρακολουθώ). Εντάξει, παρακολουθώ όσο μπορώ και μόνος μου αλλά εντάξει η τεχνολογία είναι πραγματικά το δικό μου πάθος.

Θα ήθελες λίγο να μας μιλήσεις για την ομάδα; Πώς πάει, σε ποια locations είστε, τι operations κάνει το κάθε location;

Ωραία, αυτή τη στιγμή τα headquarters είναι Λος Άντζελες, Μαλιμπού συγκεκριμένα, λίγο έξω απ’ το Λος Άντζελες και φυσικά εκεί έχουμε το business, έχουμε κάποια από τα sales, λίγο HR και μετά αρκετά operations. Τώρα τι σημαίνει operations στην Orfium; Επειδή έχουμε διαχείριση καταλόγων κ.λπ. Έχει και κάποια manual label διότι λόγω της φύσης της δουλειάς (και ίσως θα έπρεπε να σου εξηγήσω καλύτερα τι κάνουμε μετά) έχουμε 0% δικαίωμα λάθους. Οπότε το λάθος αν και αλγόριθμοί μας μπορεί να φτάνουν σε τρομερό precision πάνω από 90, 90 κάτι. Όταν έχεις 0 πρέπει να έχεις στο τέλος κάποιο human review. Για μένα αυτό είναι και το καλύτερο training, δηλαδή θα μας απασχολήσει πάρα πολύ την επόμενη δεκαετία – ΑΙ με human collaboration και όχι ΑΙ full in. Ελλάδα έχουμε ένα full 360 department, δηλαδή εδώ έχουμε όλα τα R&D departments, αλλά έχουμε και τα business, έχουμε και HR, έχουμε και τα operations. Έχουμε στο Λονδίνο ένα μικρό παράρτημα. Στο Βερολίνο έχουμε επίσης μια εταιρεία που συνεργαζόμαστε και είμαστε πάρα πολύ κοντά. Δηλαδή τη θεωρούμε σχεδόν ομάδα μας. Κι ένα πιο μικρό στο Βιετνάμ, στο οποίο έχουμε συνεργαστεί με τα παιδιά ακόμα έχουμε κρατήσει κάποια κομμάτια εκεί. Ιδανικά, εγώ θα ήθελα να δω κάποια στιγμή πώς θα μπορούσε το Βιετνάμ να μεγαλώσει γιατί τα unit economics κ.λπ. Όταν θα γίνουμε τεράστια εταιρεία θα πρέπει να σκέφτεσαι καλά στην Ελλάδα αλλά στα 5.000 άτομα κάποια στιγμή ίσως θα χρειαστεί να σκεφτούμε κι άλλα μέρη.

Α, έτσι προέκυψε το Βιετνάμ, σαν ένα…

Όχι, καθόλου. Στη φάση Α της Orfium, δηλαδή ήμασταν μια πλατφόρμα social, μας χάκαραν, πάμε να δούμε ποιοι ήταν, συμπαθηθήκαμε πάρα πολύ, γίναμε φίλοι κ.λπ. Οπότε συνεργαστήκαμε με τα παιδιά πάρα πολύ ωραία.

Θες να μας περιγράψεις λίγο το στάδιο που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η Orfium; Σε μέγεθος και σε επιτυχίες;

Σήμερα, στρογγυλοποιώντας τα, είμαστε 200 άτομα. Στόχος μας before end of year είναι να είμαστε πάνω από 350, δηλαδή ουσιαστικά διπλασιαζόμαστε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια οπότε αλλάζει πολύ. Αλλάζει η δουλειά, εξ ου και ο ρόλος μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι CTO, θα έλεγα πιο πολύ growth. Με αυτό ασχολούμαι. Από πελάτες έχουμε πολύ σημαντικές σχέσεις με τους μεγάλους publishers, labels και άλλους οργανισμούς και προσπαθούμε να τις καλλιεργήσουμε ακόμη περισσότερο. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε σιγά σιγά και πιο μικρομεσαία media companies, το αφήνω έτσι γενικό το “media” γιατί τα services πάνε σε όλο το audiovisual φάσμα, όχι μόνο audio αλλά και πιο visual.

To άλλο στοιχείο που έχει πολύ ενδιαφέρον και θα ήθελα ν’ ακούσω την εμπειρία σου γι’ αυτό είναι μια εταιρεία η οποία είναι boot start. Δεν έχω συναντήσει άλλη εταιρεία στην Ελλάδα, ή τουλάχιστον μέσα στην Endeavor, η οποία να έχει φτάσει σε αυτό το level και η οποία είναι τόσο boot strap.

To boot strap είναι και μια παγίδα. Δεν είναι εύκολο, μπορεί ν’ ακούγεται ωραίο αλλά μπορώ να σου πω πάρα πολλές ιστορίες. Δύσκολες στιγμές, που φτάνεις στο τέλος του μήνα και λες «ΟΚ, παιδιά, executive team. Δεν θα πληρωθούμε, πρέπει να πληρώσουμε μισθούς» ή «ΟΚ, πρέπει να βρούμε λεφτά αύριο» και φυσικά αυτό σε επηρεάζει πάρα πολύ στο business κ.λπ. Δεν μπορείς να πεις εγώ έχω ένα πλάνο διετίας κι ανεπηρέαστα θα πάω να το εκτελέσω. Σε επηρεάζουν οι πελάτες, σε επηρεάζουν τα feedback. Σε επηρεάζει ένα κακό συμβόλαιο, ένα deal που έσπασε. Είσαι πολύ πιο vulnerable σε αυτά.

Σωστά.

Τα θετικά είναι ότι δεν έχεις ανάγκη να πάρεις τόσα χρήματα ή να κάνεις compromises. Οπότε, εμείς πέρυσι είχαμε την τύχη και την τιμή να συνεργαστούμε με τους Big Pi γιατί δέσαμε. Υπήρχε χημεία, οπότε το επιλέξαμε, μας επέλεξαν, και ήταν κάτι πάρα πολύ ωραίο. Επειδή μιλάμε και με άλλες εταιρείες κι εμείς και είναι πολύ μικρή η αγορά, κάποιοι αναγκάζονται να πάρουν και κάποιο deal που να μην τους αρέσει, ή να μην τους εκφράζει τόσο κ.λπ. Οπότε όταν είσαι boot strap έχεις μια άλλη άνεση να βρεις αυτόν που πραγματικά θες να συνεργαστείς. Σήμερα δεν είμαστε προφανώς σε αυτήν τη φάση αλλά έχουμε περάσει και ειδικά όταν Μάρτιος του 2020 ξεκινούσε ο κορωνοϊός, δεν ξέραμε τι θα γίνει, δεν ξέραμε πώς θα αντιδράσουν οι πελάτες μας. Γιατί οι πελάτες μας, μιλάμε για τις μεγαλύτερες δισκογραφικές. Στη μουσική βιομηχανία το 1/3 του revenue έρχεται από τα concerts. Εξαφανίστηκε, άρα δεν ξέραμε τι θα γίνει.

Και δεν ξέραμε και πότε θα γυρίσουνε, φαντάζομαι ότι...

Βρήκανε τρόπους να κάνουνε recover με άλλους. Βοηθήσαμε κι εμείς σε διάφορα κομμάτια, να τους πούμε «Παιδιά, υπάρχει και digital. Υπάρχουν τα χρήματα για εσάς». Έδωσαν focus αλλού. Αλλά εκεί τον Μάρτιο του 2020 το θυμάμαι πάρα πολύ χαρακτηριστικά ότι είμαστε σε φάση «τι κάνουμε, ποια απόφαση παίρνουμε;» ΟΚ, δεν έχουμε ένα τεράστιο fund να κάθεται στην τράπεζα και να πούμε εμείς εκτελούμε ανεπηρέαστοι. Και μας επηρέασε αρκετά στο τι αποφάσεις πήραμε εν τέλει και πού βρίσκεται η εταιρεία σήμερα. Δηλαδή άμα με ρώταγες έναν χρόνο πριν αν η Orfium θα είναι έτσι σήμερα, θα σου έλεγα «όχι». Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ. Ο κόσμος θεωρώ ότι εντάξει, μας βοήθησε να ωριμάσουμε τη δουλειά, αλλά επειδή είμαστε και boot strap μάς ζόρισε.

Ποιες θα έλεγες πως είναι οι βασικές επιτυχίες σας μέχρι σήμερα; Κάποιες εμπορικές επιτυχίες ενδεχομένως, κάποια πράγματα τα οποία μαντέψατε ή προβλέψατε σωστά που έχουν οδηγήσει μέχρι στιγμής σε αυτό το growth;

Κοίτα, η πρώτη μεγάλη επιτυχία είναι ότι φύγαμε από το Β to C και πήγαμε στο Β to B. Μιλάμε τώρα για τεράστια αλλαγή, ουσιαστικά μιλάμε για άλλη εταιρεία. Πάρα πολύ δύσκολο να το χωνέψουμε, πάρα πολύ δύσκολο ψυχολογικά να το περάσουμε, να κάνουμε την αλλαγή. Δηλαδή αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο και το θεωρώ μεγάλη επιτυχία και το αναγνωρίζω. Άλλα σημαντικά successes για εμάς ήταν ότι είχαμε ένα runway, ας πούμε εξαμήνου, το οποίο το μικραίναμε σε δίμηνο για να προσλάβουμε κόσμο. Και παίρναμε τις αποφάσεις εκείνη την ώρα, ότι δεν θα πληρώσουμε εμάς, δεν θα πληρώσουμε κάτι άλλο, προκειμένου να μεγαλώσει η ομάδα. Νομίζω ότι όποιο παιδί και να ρωτήσεις από την Orfium, όποιον συνεργάτη και να ρωτήσεις, θα σου πουν ότι «ΟΚ, η Orfium, πάντα φροντίζει να δίνει ό,τι καλύτερο μπορεί στους συνεργάτες». Γιατί τι είναι μια εταιρεία; Είναι οι άνθρωποί της που έχουν ένα κοινό όραμα να το πετύχουν. Οπότε, το πιστεύουμε ακράδαντα και προσπαθούμε να το τηρούμε αυτό το culture. Για μένα σημαντικό ήταν και ότι αποφασίσαμε ότι θα χτίσουμε το R&D στην Ελλάδα. Άσχετα αν φαίνεται φυσιολογικό ότι ξεκινήσαμε το ένα μέρος από την Ελλάδα, δεν ήταν προφανές. Το προφανές για εμάς ήταν το Λονδίνο. Η μουσική βιομηχανία είναι based Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και για όλο τον υπόλοιπο, εκτός Αμερικής, κόσμο έχουν τα headquarters Λονδίνο. Οπότε θεωρούσαμε ότι θα πάμε Λονδίνο. Αλλά, δεδομένου του Brexit και ένα regulation που έβγαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση για τα δικαιώματα κ.λπ. και ότι πρέπει να είσαι εντός ευρωπαϊκής χώρας, λέμε «Α, άρα ευρωπαϊκή χώρα, Ελλάδα ήδη έχουμε βάση, η Ελλάδα εν τέλει έμεινε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άρα Ελλάδα».

Μας μίλησες πριν για την τεχνητή νοημοσύνη και πώς συνεργάζεται με την ανθρώπινη παρέμβαση. Θα ήθελες να μας πεις λίγο περισσότερα γι’ αυτό;

Άμα ακούσεις, γκουγκλάρεις, δεις αυτά που γράφονται ως επί το πλείστον όλα μιλάνε για ΑΙ. Τα περισσότερα offering checks σού λένε θα το κάνεις τρομερά με ΑΙ, κάτι με ΑΙ. Δεν είναι εκεί πέρα το ΑΙ, δηλαδή δεν έχουμε φτάσει ακόμα (μαθηματικά μιλώντας) σε αυτό το ΑΙ. Οπότε καταντάει να γίνεται χαζό. Εκεί που φαίνεται να υπάρχει το μεγάλο trend, μεγάλες εταιρείες δηλαδή, σε ύψος –άμα δεις εξαγορές που κάνει η Google– προφανώς αυτοί το έχουν καταλάβει πρώτοι, το ΑΙ είναι τρομερό άμα το βάλεις συμπληρωματικά με ανθρώπους. Εκεί πέρα εστιάζουμε πάρα πολύ κι εμείς κι εκεί πέρα υπάρχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Ίσως σε 15-20 χρόνια να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου πραγματικά η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορέσει να καλύψει, αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή, πάρα πολύ, το μεγάλο όφελος είναι από τη συμπληρωματικότητα. Δηλαδή εμείς το βλέπουμε, είναι το business model μας, η συμπληρωματικότητα μεταξύ μηχανής και ανθρώπου.

Ποιο συγκεκριμένα για τη μουσική βιομηχανία, πώς αλλάζει και μέσω της τεχνητής νοημοσύνης αλλά και πώς αλλάζει γενικά η ψηφιοποίηση της μουσικής;

Θα κάνουμε μια σύντομη αναδρομή. Το 1999 ήταν αυτό που λέμε η «χρυσή περίοδος της μουσικής». Έφτασαν στο peak οι πωλήσεις των cd, δίσκων, τα πάντα και μετά το Νapster έκανε τρελή επίθεση. Άρχισαν να πέφτουν τα revenues όλου του industry. Άρχισε η ψηφιοποίηση, άρχισε η πειρατεία και για 10-15 χρόνια η μουσική υπέφερε. Οι μουσικοί έφτασαν σε σημείο να έχουν φτάσει στο οριακό να κάνουν breakeven, να μην είναι profitable. Τη μουσική βιομηχανία την έσωσε ο Steve Jobbs με το iPod και το iTunes. Ο περισσότερος κόσμος δεν το ξέρει, η μουσική βιομηχανία δεν του δίνει τα credits που του αναλογούν αλλά την έσωσε ο Steve Jobbs και το δεύτερο κύμα ήρθε από το spotify. Ουσιαστικά αυτοί οι δύο (και πλέον και το youtube) έχουν αναστήσει τη βιομηχανία. Η βιομηχανία πριν από δύο – τρία χρόνια ξεπέρασε κατά πολύ το ‘99. Οπότε πλέον έχει τεράστια κέρδη. Το ‘99 ο μέσος Αμερικάνος ξόδευε περίπου 40 δολάρια τον χρόνο στη μουσική του, ενώ σήμερα, μόνο για το spotify subscription, πληρώνει πάνω από 70 δολάρια τον χρόνο, συν ότι παράγει extra από το youtube κ.λπ. ακούγοντας μουσική, διαφημίσεις κ.λπ. Άρα ο μέσος καταναλωτής αυτή τη στιγμή καταναλώνει πάνω από 100 δολάρια τον χρόνο στη μουσική. Άρα ενώ οι καλλιτέχνες δεν έχουν δει τρομακτική διαφορά, η βιομηχανία ξαφνικά έχει υπερδιπλασιάσει τον τζίρο της από το ‘99. Χοντρικά τώρα, γιατί παίζουν και πολλά άλλα, το μέρος της βιομηχανίας είναι πάρα πολύ μεγάλο, πάρα πολύ ωραίο διότι, by the way, η Κίνα αρχίζει ν’ ακούει δυτική μουσική. Δύο δις νέοι ακροατές. Την επόμενη δεκαετία λοιπόν αυτοί μπαίνουν. Επίσης Κίνα και Ινδία για πρώτη φορά, σιγά σιγά, αρχίζουν να πληρώνουν για τη μουσική. Δεν έχουν spotify, δεν έχουν youtube, έχουν άλλες, δικές τους πλατφόρμες, τις οποίες αρχίζουν και πληρώνουν. Οπότε τα επόμενα λίγα χρόνια προβλέπεται μια μεγάλη μετατόπιση. Ήδη την έχουμε δει σε ταινίες. Δηλαδή, βλέπουμε πάρα πολλές παραγωγές του Χόλιγουντ που κάνουν κινέζικα studios, κινέζικες παραγωγές κ.λπ. Είδαμε το K-pop, τα τελευταία χρόνια, να γίνεται λίγο πιο σέξι, άρα αντίστοιχα θα δούμε μια μετατόπιση προς τα εκεί. Όλο αυτό προσθέτει ένα extra added value γιατί μεγαλώνει πολύ η κατανάλωση μουσικής προς τα εκεί. Eventually, υπάρχει και η Αφρική βέβαια.

Επηρεάζει τη δική σας στρατηγική καθόλου όλο αυτό; Έχετε σκέψεις για την Κίνα, για την Αφρική;

Ναι. Η Ασία είναι μία από τις αγορές που κοιτάζουμε. Ένας από τους λόγους που όταν έπρεπε να επιλέξουμε που θα είναι τα internat headquarters, είπαμε Ελλάδα επειδή το proximity είναι πολύ κοντά, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο κι αυτό. Η μουσική είναι ένα παγκόσμιο προϊόν. Όλοι ακούμε μουσική. Άρα, όλες οι αγορές, όσες περισσότερες μπαίνουν τόσο το καλύτερο.

Η ελκυστικότητα της χώρας σε διεθνές ταλέντο, Έλληνες της διασποράς; Έχετε εμπειρία; Κατ’ αρχάς αυτό. Φαντάζομαι ότι κάποιοι πρέπει να είναι ξένοι κι Έλληνες του...

Ναι, ναι, ναι. Έχουμε φέρει αρκετά παιδιά, αλλά για την ώρα Έλληνες που ήθελαν να γυρίσουν. Με τα νέα μέτρα από 1/1 έχουμε αρκετό inbound από κόσμο που θέλει να γυρίσει, να δουλέψει, κυρίως από το digital nomad space. Δηλαδή ο κόσμος λέει «γιατί να πληρώνω ένα τρελό ενοίκιο στη Νέα Υόρκη, να είμαι στο κρύο και στα 30 τ.μ. και να μην πάω στην Ελλάδα, ν’ αλλάξω το στάνταρ μου, να ζω πολύ πολύ πιο ωραία και να ‘μαι στη θάλασσα;»

Κοιτώντας μπροστά, ποια είναι τα επόμενα βήματα και ποια είναι τα επόμενα milestones για την και ποιο είναι το όραμα; Τι θέλετε να κάνετε;

‘Οπως σου έχω ξαναπεί σε one to one, και το λέω γενικά, νιώθω ότι για εμάς ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά η περυσινή. Ωριμάσαμε, καταλάβαμε, νομίζω τώρα είναι η τρίτη φάση της Orfium. Τώρα θέτουμε τις βάσεις. Ουσιαστικά καταλάβαμε πού ταιριάζουμε. Τι μπορούμε πραγματικά να προσφέρουμε στη βιομηχανία και πώς χρησιμοποιεί ο κόσμος τα εργαλεία μας μετά από σχεδόν έξι χρόνια. Οπότε πλέον γινόμαστε μια πλατφόρμα που θα βοηθήσουμε όλους όσους είναι στο media industry. Είτε παράγεις youtube video, είτε παράγεις podcast, είτε παράγεις δικιά σου μουσική, είτε είσαι τα Warner Studios και παράγεις μεγάλες ταινίες, η Orfium μπορεί να σου δώσει σε όλο το value chain, added value. Οπότε θέλουμε να είμαστε σε όλο το entertainment industry, το value chain, να προσθέτουμε extra αξία. Δηλαδή σαν ένα Salesforce, άμα μπορούσαμε να κάνουμε αναγωγή σε άλλα industries που ο κόσμος το χρησιμοποιεί στο day to day, ή το Google Suite. Κάτι αντίστοιχο στο value chain του entertainment.

Κλείνουμε κάθε συζήτηση με μια κοινή ερώτηση προς όλους τους καλεσμένους μας. Τι πιστεύεις ότι κάνει έναν επιχειρηματία outlier;

WOW, OK. Αυτή μ’ έπιασε λίγο, αν και το ‘χω δει πολλές φορές το podcast δεν είχα προετοιμαστεί για την ερώτηση αυτή. Τι κάνει; Η εύκολη απάντηση, θα έλεγα η εμπειρία (που για μένα εμπειρία είναι η αποτυχία). Δηλαδή έχω αποτύχει τόσες φορές που είναι part of the DNA. Το λέει ο κόσμος πολλές φορές, κι ας ακούγεται όταν δεν το έχει ζήσει, δεν το κάνεις πράξη, ότι κάτι απλά κάτι για να το πούμε, αλλά όχι, όχι πολύ ειλικρινά, αν δεν έχεις πρόβλημα να πας από τη μια αποτυχία στην άλλη, στην άλλη και κάποια στιγμή μπορεί και να είσαι τυχερός και κάτι να σου βγει. Για μένα αυτό θα έλεγα ότι είναι το ταξίδι της Orfium. ΟΚ, συνειδητοποιημένα καταλαβαίνουμε πότε...

Open field.

Καλά.

Μιχάλη, σε ευχαριστούμε πολύ.

Εγώ ευχαριστώ.

Ακούσατε τον Μιχάλη Πετυχάκη, CΤO της Orfium. Ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας σε αυτό το επεισόδιο του Outliers. H παραγωγή έγινε από το The Greek Podcast Project. Για να μη χάσετε κανένα επεισόδιο της σειράς κάντε εγγραφή, subscribe, μέσα από το site μας, στο outliers.gr, ή σε όποια άλλη πλατφόρμα ακούτε τα podcast σας για να σας έρχονται αυτόματα κάθε εβδομάδα. Εγώ είμαι ο Παναγιώτης Καραμπίνης. Τα λέμε στο επόμενο επεισόδιο.